Drugim czynnikiem warunkującym rozwój anoreksji u osób poniżej 10. roku życia (jak mówi psychoterapeuta, Tomasz Srebnicki) jest sytuacja w rodzinie i stosunki, jakie panują między dzieckiem a rodzicami.

„Dlatego rodzicom, którzy zarzekają się: "Już nigdy nie pozwolę jej bawić się chudymi lalkami", odpowiadam: "Nawet najchudsza lalka nie wywoła u dziecka anoreksji. Ale może to zrobić rodzina" (wywiad przeprowadziła Renata Bożek dla "Magazynu Rodzinnego" - dodatek „Polska").

Wbrew pozorom, nie zawsze przyczyną są konflikty i kłótnie, czasem ich całkowity brak może spowodować, że dziecko nie będzie umiało pokazywać emocji. Systematyczne ograniczanie jedzenia, głodzenie i obsesyjne dbanie o sylwetkę jest efektem tłumienia uczuć. Ból, którego nie umiemy wyrazić, kumuluje się w anoreksji. Zamiast rozmawiać o problemach, dzieci zamykają się w sobie. Głodzenie się staje się formą ekspresji. Fachowo sytuacja, w której dziecko wyraża problemy za pomocą ciała i funkcji fizjologicznych, nazywa się somatyzacją. Zaburzenia odżywiania muszą być leczone terapeutycznie, a nie farmakologicznie, ponieważ źródło schorzenia leży w psychice.

Taka śmiertelna choroba dziecka, wbrew pozorom, może się stać zbawienna dla rodziny - jeśli zostanie w porę zauważona, a rodzice będą umieli poświęcić się dla swojej pociechy. Wspólne terapie pomagają dotrzeć do źródeł problemu oraz je zlikwidować, uwalniają emocje, których do tej pory mama i tata nie okazywali.

Przypadki anoreksji u niemowląt są niezwykle rzadkie. Choroba może się pojawić w okresie między piątym a ósmym miesiącem życia i ma związek z zakończeniem karmienia piersią oraz zmianą formy odżywiania. Przybiera różne formy - od całkowitego odrzucenia pokarmu (pasywnego i aktywnego), po agresję i wymioty. Odsetek liczby zachorowań na anoreksję wzrasta wraz z wiekiem i z roku na rok rośnie.